Jopie Louwe Kooijmans – Neuroelfje

Ik ben Jopie Louwe Kooijmans, 33 jaar. Begin 2021 begon ik met mijn blog NeuroElfje. Ik werd daarvoor geinspireerd door mijn eigen late diagnose in 2019. Het viel me op dat de informatie die ik kreeg over autisme binnen de ggz beperkt en achterhaald was. En als echte autist had ik al vóór de psycho-educatie begon maandenlang wetenschap zitten lezen over autisme en ontdekte ik een levendige online internationale autismegemeenschap.

Het viel mij op dat deze in Nederland nog erg klein was, en dat er weinig goede, duidelijke en toegankelijke informatie in het Nederlands op internet te vinden was. En als het er niet is, dan moet ik het maar gaan schrijven, toch? Ik vond het belangrijk om iets terug te geven: ik had meer geleerd van autistische mensen op internet dan uit de ggz. Meer over identiteitsvorming, bestaansrecht en zelfacceptatie, de werking van mijn brein, en meer tips en hulp om met mezelf om te gaan en om mijn leven te leven, dan in de hele 10 jaar die ik inmiddels door heb gebracht bij therapeuten.

Zo is NeuroElfje geboren – aanvankelijk was ik een anoniem activistje, en met de jaren heen groeide het uit tot iets groters. Inmiddels geef ik voorlichting bij scholen, universiteiten en bedrijven. Maar waar mijn hart echt ligt, is bij schrijven, het helpen van andere autistische mensen (mijn ‘neurokin’) en actie voeren voor goede hulp en gelijke rechten

Historisch gezien hebben we bijna alle echt goede hulp, voorzieningen en rechten die we hebben te danken aan de stemmen van autistische mensen.

We weten allemaal wat er gebeurt als neurotypische mensen zeggenschap krijgen over ons: je krijgt wetenschap waar neurotypische mensen ons van een afstandje bestuderen en daaruit conclusies trekken en voor ons bepalen wat we nodig hebben. En dat is vaak niet hetzelfde als wat we echt nodig hebben.

En dat zie je ook in dit congres – waar doorgaans heel andere onderwerpen worden besproken dan in autismecongressen die georganiseerd worden door niet-autistische professionals.

Zonder autistische activisten en de gehandicaptenrechtenbeweging had het concept neurodiversiteit niet bestaan, zaten we waarschijnlijk nog steeds opgesloten in instituten en werd autisme waarschijnlijk nog steeds gezien als een gedragsprobleem.

Maar we zijn er nog niet. Een daadwerkelijk gelijkwaardige toekomst is nog ver weg, en de toenemende prestatiedruk in de samenleving zorgt ervoor dat we verder worden onderdrukt. Hoe werken de systemen in de samenleving die ons onderdrukken, en hoe kunnen we die afbreken? Welke lessen kunnen we leren van de activisten uit het verleden en het nu? Wat kunnen wij doen en wat hebben we nodig om als collectief verder te bouwen op hun werk?

En wat moeten we doen om een écht gelijkwaardige toekomst te bouwen, waarin niemand achtergelaten wordt?