Alice Haverkorn

Ik ben natuurkundig ingenieur, moeder van vijf kinderen en grootmoeder van tien kleinkinderen.
ASS- diagnose op 59-jarige leeftijd nu vier jaar geleden.
Eerder (natuurkunde)docent, studiebegeleider, mentor, pleegmoeder, voorganger en gehuwd, maar woon nu alleen en ben actief bij Justice Now van Extinction Rebellion waar ik gelijkgestemde klokkenluiders heb gevonden. Voor de rest van de tijd probeer ik er voor de (klein)kinderen te zijn en worstel ik om mijn ideeën, waarmee ik de missers in (mijn/het) leven onder ogen probeer te zien, op papier te krijgen.

Ik zie het leven als een organisch samenspel van allerlei organismen die zich binnen een ecosysteem en uiteindelijk binnen heel Moeder Aarde organiseren; een dynamisch en onmogelijk complex proces van groei en snoei, leven en dood, waar wij mensen – en vooral de Wetenschap met een goddelijke hoofdletter – dan op een of andere manier goed en slecht, gezond en ziek in definiëren. Een proces dat heel veel weg heeft van een organisch lichaam opgebouwd uit organen, organellen van cellen en uiteindelijk organische chemie, waarmee cellen met elkaar communiceren en waar in tijden van crisis sommige cellen kankeren en anderen door (auto)immuunreacties weggesnoeid worden.

Elk Meesterlijk construct, zeker als het de neiging tot kankeren heeft geëvolueerd, zet ons vast in een standpunt, dat ons weliswaar houvast biedt in een oorlog of crisis, maar dat buitenbeentjes de mogelijkheid ontneemt een eigen weg te vinden, waardoor ze door (klimaat)omstandigheden buiten de boot vallen en meer risico lopen ‘voortijdig’ te sterven. Dit geldt voor alle mensen, maar vooral ook voor mensen die door het (Wetenschappelijk) systeem tot autisten worden gemaakt. Alleen als ook zij de gelegenheid krijgen van hun missers te mogen leren kunnen zij/wij de nodige kracht, macht en intelligentie ontwikkelen om zich een toekomst te bouwen waar iedereen (ook klokkenluiders en zondebokken) kans van leven heeft.

Dat dit mogelijk is, laat iemand als Greta Thunberg zien. Het heeft echter geen zin om haar tot een nieuwe Meester te maken, al kan haar voorbeeld ons wel helpen om een eigen weg te banen. Ik wil in gesprek met een (niet al te grote) groep mensen op zoek naar inspiratie in dit evolutierproces wat ieder leven tot een avontuur maakt, maar waar we ook tegen grenzen aanlopen die ons in relatie/botsing brengt met alle anderen die ons maken tot wie wij zijn. Ik noem dat een (soms pijnlijk) proces van groeien en snoeien (!) aan elkaar.