Sylvia Stuurman

Sylvia Stuurman

Ik ben Sylvia Stuurman, 66 jaar. Bijna 10 jaar geleden kreeg mijn partner de diagnose (toen nog) Asperger. Een jaar of vier geleden kreeg ik zelf de diagnose ASS. Al sinds de diagnose van mijn partner ben ik me als een bezetene gaan inlezen in het onderwerp, zowel via boeken als via wetenschappelijke publicaties.

Ik werk als universitair docent Informatica bij de Open Universiteit, en merkte dat veel van onze studenten in het autistisch spectrum zitten. Ik ben me een al een flink aantal jaar aan het inzetten om mijn mededocenten inzicht te geven in wat autisme is, met als doel dat de studie uiteindelijk zo wordt ingericht en gegeven dat autistische studenten geen extra problemen tegenkomen.

Mijn overtuiging is ook dat wanneer je het onderwijs echt inclusief maakt, dus zo dat niemand hindernissen ondervindt, je onderwijs voor iedereen veel beter is.

Ik ben met een flinke omweg uitgekomen bij de functie die ik nu heb. Zo heb ik onder andere biologie gestudeerd, heb ik een winkel in gordijnstoffen gehad, en ben ik systeembeheerder geweest.

Een website bijhouden doe ik al meer dan 25 jaar. Ik heb zelfs verschillende websites: een aantal die met reizen en motorrijden te maken hebben, en een aantal die met autisme te maken hebben. Mijn website, https://www.sylviastuurman.nl , is dan ook een wegwijzer naar die  verschillende websites.

Mijn zoektocht naar de essentie van autisme heeft me op de theorie van de predictive coding gebracht, die ik een eigen invulling heb gegeven.

In 2021 is een boek van mij uitgekomen, Autisme is geen puzzel, dat gebaseerd is op deze theorie. https://www.zorgboeken.nl/shop/autisme-is-geen-puzzel/

Samen grenzen slechten: autisme en de universiteit

Eigenlijk is de universiteit de ideale plek voor wie autistisch is. Je wilt graag precies weten hoe iets in elkaar zit, je bent nieuwsgierig? Dat zijn kwaliteiten bij uitstek voor de universiteit.

Idealiter zou een universiteit de plek zijn waar je de kennis die in de loop der geschiedenis over een bepaald onderwerp is opgebouwd tot je kunt nemen, en waar je leert hoe je zelf nieuwe kennis toe kunt voegen aan die bestaande kennis. Idealiter zou een universiteit een plek zijn waar je een onderwerp geheel uit kunt diepen, kunt kijken welke vragen er open zijn, en kunt uitzoeken of betwijfelen wat feiten zijn en wat aannames.

De praktijk is helaas anders. In de praktijk betekent studeren aan een universiteit dat je valken moet halen. Een va halen betekent dat je in de ogen van een docent voldoende moet af weten van een bepaald onderwerp. De docent komt dat te weten via een tentamen of een opdracht. Je moet dus precies weten wat een docent van je verwacht.

Voor veel docenten is het moeilijk om expliciet te zijn in die verwachtingen. Dat moet een student aanvoelen, vinden ze. Voor veel docenten is het ook moeilijk om dubbelzinnigheden of onduidelijkheid in hun lesmateriaal op te sporen. Het spreekt toch vanzelf hoe een stuk tekst is bedoeld, denken ze.

Dat soort zaken zijn voor veel studenten geen probleem. Ze voelen wel aan wat de docent bedoelt, ze vragen hun medestudenten naar ervaringen, en ze lezen over vaagheden of onduidelijkheden heen. Voor autistische studenten zijn dit soort zaken vaak struikelblokken. Je kunt blijven hangen, tijden een tentamen, op een vraag die je op meerdere manieren kunt interpreteren. Je kunt bij een opdracht blijven hangen omdat je niet weet wat er van je wordt verwacht.

De universiteit zou een betere plek voor studenten worden wanneer docenten zouden leren om expliciet en ondubbelzinnig te zijn. Het mooie is, dat je, als je autistisch bent, hen daarbij kunt helpen, door aan te wijzen waar het onderwijs explicieter en ondubbelzinniger kan worden.

Ik houd dan ook een pleidooi voor samenwerking tussen docenten en autistische studenten.

Naar informatie-pagina
Naar programma-pagina
Naar kaartjes-pagina
Naar deelnemers-pagina
Naar thema-pagina
Naar sprekers-pagina
Naar vrijwilligers-pagina
Naar downloads-pagina
Naar locatie / online-pagina
Share