Amanda van Adrichem
Ik kreeg mijn autisme diagnose op mijn 19de. Ik ben nu 28. Tijdens mijn bassischooltijd in Nederland ben ik drie keer van school veranderd. Ik werd weggestuurd omdat ik niet meekwam met de rest van de klas. Op mijn 8ste ben ik met mijn ouders naar Engeland verhuisd. Daarna heb ik nog in Nigeria en Qatar gewoond. Dit vanwege het werk van mijn vader.
In Nederland heb ik Arabisch en Communicatie gestudeerd in Maastricht (hbo). Ik heb veel problemen gehad op het hbo. Ik kreeg niet de ondersteuning die ik nodig en recht op had.
Bij tentamens kreeg ik niet altijd de extra tijd waar ik recht op had. Ik haalde het dan niet. Daardoor ging ik nog meer uren in de zelfstudie stoppen waardoor ik over mijn grenzen ging. Ik nam niet op tijd rust en had vaak slaaptekort.
Na het hbo ben ik in Schotland gaan studeren aan de Universiteit van Edinburgh. Daar heb ik twee masters succesvol afgerond (De eerste master in gevorderd Arabisch en de tweede in Islam- en Midden-Oostenstudies). Hier kreeg ik wel de ondersteuning die ik nodig had. Tuurlijk was ik na een week moe en overprikkeld maar veel minder vergeleken op het hbo in Nederland.
Verder ben ik alleen en op eigen initiatief afgereisd naar Marokko, Jordanië en Egypte om daar Arabische taalcursussen te volgen. Dit was om mijn Arabische taalvaardigheden te verbeteren en te verbreden.
Om mijn hoofd leeg te maken en van mijn overprikkeling af te komen, sport ik 5 keer of meer in de week in groepsverband. Hier ga ik ook over mijn grenzen maar dan op een positieve manier. Na een uur sporten ben ik moe maar wel met een positief gevoel: sport geeft mij een gevoel van voldoening.
De problemen begonnen toen ik Arabisch en Communicaties ging studeren op het hbo in Maastricht.
Ik had veel problemen met tentamens. Vanwege mijn autisme had ik recht op extra tijd maar kreeg dit vaak niet. Surveillanten waren slecht geïnformeerd terwijl ik wel met andere studenten in een lokaal zat die ook extra tijd kregen. Hierdoor kreeg ik tentamen opdrachten niet af, haalden onvoldoendes of ik haalde net aan een voldoende voor een tentamen. Hierdoor ging ik nog meer tijd in mijn studie steken. Over mijn grenzen gaan betekende oververmoeid zijn en de hele dag tot laat in de avond studeren. Daarnaast moest ik veel mailtjes versturen om te checken dat ik wel op de lijst stond voor studenten met extra tijd. Door de slechte communicatie moest ik steeds docenten achter de broek zitten om duidelijkheid te krijgen. Dit zorgde voor veel overprikkeling, boosheid, frustratie en oververmoeidheid bij mij. Daarnaast waren er bepaalde docenten die mij niet mochten vanwege mijn autisme. Ik merkte dit in hoe ze met mij omgingen. Ik moest dagelijks voor mezelf opkomen omdat ik elke dag dezelfde strijd aan moest gaan met docenten. Er was veel onbegrip en desinteresse vanuit de docenten. Bijna elke dag moest ik over mijn grenzen gaan om iets gedaan te krijgen. Dat resulteerde in oververmoeidheid en overprikkeld zijn aan het einde van de dag.
In tegenstelling tot het hbo kreeg ik wel de optimale ondersteuning tijdens mijn twee masters in Schotland.
Ik had een autismecoach en kreeg extra tijd bij alle tentamens. Dit werd van tevoren goed gecommuniceerd. Surveillanten waren op de hoogte dat ik extra tijd kreeg. Ook was de kwaliteit van lesgeven beter. Alle lessen waren met een kleine groep. Er was tijd voor betere begeleiding en uitleg van bepaalde onderwerpen. Bovendien waren de docenten ook veel meer betrokken. Voor elke student was er aandacht. Als ik ergens in vastliep dan maakten docenten tijd om mij te helpen. Al mijn docenten hadden het vaak druk met andere lessen maar er was altijd ruimte en de mogelijkheid om even langs te komen bij hen op kantoor. Tijdens de pandemie ben ik in Schotland gebleven en kreeg ik ook veel ondersteuning online in de vorm van videobellen. Ik sprak docenten regelmatig via Teams, Zoom en Skype. Ik kon docenten altijd mailen en kreeg altijd snel een antwoord terug van hen. Mijn scriptiebegeleidster stond altijd voor me klaar en gaf me nog advies kort voordat ik mijn scriptie moest gaan inleveren. Belangrijke steekwoorden hier zijn: betrokkenheid en flexibiliteit.
De twee bovengenoemde punten zijn heel belangrijk als het gaat om grenzen. Wanneer men weinig of geen ondersteuning krijgt betekent dat je over grenzen gaat. In mijn geval ging ik nog meer tijd in mijn studie stoppen op een obsessieve manier en trok ik me sociaal helemaal terug. Dat resulteerde in vermoeidheid, frustratie, depressiviteit en eenzaamheid.
Over jouw grenzen gaan hoeft niet altijd negatief te zijn. Bij het sporten ga ik over mijn grenzen omdat ik het maximale uit mijn workout wil halen. Daarnaast ga ik over mijn grenzen als ik naar het buitenland ga. Dat betekent uit mijn comfort zone stappen. Anders leerde ik geen nieuwe mensen kennen en zo zou ik juist de leuke maar ook leerzame dingen hebben gemist. Voor mijn studiestage was ik de enige van de hbo-opleiding die naar Egypte ging. Ik ben zelfstandig naar Egypte afgereisd. Ik zat in de Arabisch les samen met vreemde mensen. Toen ik me voor moest stellen was ik doodsbang ook vanwege de reactie van de groep wat betreft mijn autisme.
