Sylvia Stuurman

Ik ben Sylvia Stuurman, 67 jaar. Zo’n 10 jaar geleden kreeg mijn partner de diagnose (toen nog) Asperger. Een jaar of vijf geleden kreeg ik zelf de diagnose ASS. Al sinds de diagnose van mijn partner ben ik me als een bezetene gaan inlezen in het onderwerp, zowel via boeken als via wetenschappelijke publicaties.

Ik werk als universitair docent Informatica bij de Open Universiteit, en merkte dat veel van onze studenten in het autistisch spectrum zitten. Ik ben me een al een flink aantal jaar aan het inzetten om mijn mededocenten inzicht te geven in wat autisme is, met als doel dat de studie uiteindelijk zo wordt ingericht en gegeven dat autistische studenten geen extra problemen tegenkomen.
Mijn overtuiging is ook dat wanneer je het onderwijs echt inclusief maakt, dus zo dat niemand hindernissen ondervindt, je onderwijs voor iedereen veel beter is.

Ik ben met een flinke omweg uitgekomen bij de functie die ik nu heb. Zo heb ik onder andere biologie gestudeerd, heb ik een winkel in gordijnstoffen gehad, en ben ik systeembeheerder geweest.

Een website bijhouden doe ik al meer dan 25 jaar. Ik heb zelfs verschillende websites: een aantal die met reizen en motorrijden te maken hebben, en een aantal die met autisme te maken hebben. Mijn website, https://www.sylviastuurman.nl , is dan ook een wegwijzer naar die verschillende websites.

Mijn zoektocht naar de essentie van autisme heeft me op de theorie van de predictive coding gebracht, die ik een eigen invulling heb gegeven.

In 2021 is een boek van mij uitgekomen, Autisme is geen puzzel, dat gebaseerd is op deze theorie. https://www.zorgboeken.nl/shop/autisme-is-geen-puzzel/

Het afgelopen jaar ben ik bezig geweest met het creëren van een cursus voor docenten over hoe ze hun onderwijs zo kunnen inrichten dat autistische studenten zo weinig mogelijk extra hindernissen ondervinden (URL volgt zodra de cursus klaar is).
Ik heb daar ook een boek over geschreven, dat waarschijnlijk via een uitgever op de markt zal komen (gegevens volgen zodra daar meer duidelijkheid over bestaat).

Er is iets ‘anders’ aan emoties bij autisme (hoe kan dat ook anders).
Meestal wordt dat voorgesteld als een gebrek, een stoornis in de emotieregulatie, als iets dat ‘verkeerd’ is. Ik kijk daar anders naar.
Ik bekijk een aantal ogenschijnlijke tegenstellingen: het gevoel geen emoties te hebben of ze niet te voelen versus opeens kunnen uitbarsten, en empatieloos lijken (of dat zo voelen) en uiterst gevoelig zijn voor de emoties van anderen.
Ik bespreek waar dat allemaal vandaan komt, en hoe dat te verklaren is, en laat en passant zien dat ‘wij’ emoties misschien juist wel beter begrijpen dan wie neurotypisch is.
Tenslotte bespreek ik wat je aan al die informatie hebt, hoe je in de praktijk om kunt gaan met geen emoties voelen, uitbarstingen, emotieloos lijken of juist overspoeld raken door emoties van anderen.