Mijn leven heeft redelijk in het teken gestaan van het net iets anders zijn. Dingen goed begrijpen maar op school toch op onverwachte dingen vastlopen. En vooral op de basisschool flink gepest. Er was iets maar men wist nooit wat. Tot tien jaar geleden het verlossende woord Asperger kwam. Dit gaf mij een hoop inzicht in mij zelf, maar gaf mijn ook een geheel nieuwe wereld van denken en gedrag om te onderzoeken.
Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in gedrag en psychologie, ben ook in de zorg en welzijn sector werkzaam geweest. Maar richt mijn nu op het onderwerp Autisme. Hoe werkt het Autisme zelf, maar ook hoe komt het dat het zo’n moeilijk te begrijpen onderwerp is voor buitenstaanders maar ook hulpverleners. Naast een gezin met baby opkomst, focus ik me op het onderwerp autisme en de vraag: Wat kan ik doen om te helpen, dat mensen zo goed mogelijk met hun problemen om kunnen gaan en eenieder het beste uit zichzelf kan halen? Een vraag met velen invalshoeken waarvan ik er een op Autminds uiteen wil zetten.
Unieke stemmen, verzamel u!
In mijn bijdrage wil ik in gaan op de kloof in de denkbeelden over autisme die er is tussen mensen met autisme en de hulpverlening. En hoe ervoor gezorgd kan worden dat ons eigen geluid beter Doorklinkt.
Toen ik zelf werkzaam was in de zorg en welzijn sector ben ik vaak met misstanden geconfronteerd, waarbij het me opviel dat er vaak simpele oplossingen gemist werden. Na mijn eigen diagnose ben ik mij gaan toeleggen op het onderwerp autisme. Waarbij ik al snel het vermoeden had dat er ook hier verbeterkansen bleven liggen. Dit baseerde ik vooral op geluiden van mensen met autisme.
Dit was reden om dit (voor mij zelf) actief veder te onderzoeken. Wat zijn de ervaringen van mensen met autisme? Waar loopt men tegen aan? En wat kan/moet er verbeterd worden?
Luisterend naar mensen met autisme blijkt al snel dat ze een sterke en brede mening hebben en vaak duidelijke standpunten over hoe de hulpverlening beter kan wat betreft voorlichting, begeleiding en herkenning.
Velen storen zich ook aan achterhaalde ideeën bij specialisten en aan de beeldvorming in de media en maatschappij. Maar wat ook zeker opvalt, is dat ze zich vaak niet gehoord voelen en dat signalen eigenlijk niet lijken door te dringen waar dat nodig wordt geacht.
Aan de hand van een aantal ideeën en bevindingen zal ik de dialoog met het publiek aangaan. Dit met de volgende vragen als uitgangspunt:
Wat is het beeld dat naar voren komt als je naar mensen met autisme luistert?
Waarom klinken geluiden van mensen met autisme zo slecht door?
Wat zijn de positieve voorbeelden en hoopgevende signalen?
En wat kunnen we als individu en/of als groep doen?
