Begonnen als muziekleraar en studiomuzikant, besloot ik in 1987 mijn passies – muziek, wiskunde en fascinatie in hoe mensen leren, of hierin falen – te combineren in de studie functieleer/technische cognitie wetenschappen, alwaar ik in 1991 afstudeerde op een zelfgeprogrammeerde compositierobot (artificiële intelligentie). Tevens ontstond op de universiteit een interesse in klinische psychologie en neuropsychologie en ik kreeg de mogelijkheid om binnen 4 jaar in drie studierichtingen af te studeren. De interesse in fundamentele wetenschappelijke vragen resulteerde in een promotieonderzoek vanuit NWO, uitgevoerd op de Rijks Universiteit Groningen binnen de onderzoeksschool BCN, waarop ik promoveerde. Tijdens mijn promotieonderzoek werd ik gevraagd om hoofd medische/paramedische dienst a.i. te worden in een verpleeghuis en dit bleek goed te combineren te zijn met het werk aan de RUG. Ook ging ik aan het werk als praktiserend (neuro)psycholoog in zowel een verpleeghuis, als een ziekenhuis. Het werken met mensen, aansturen van teams met professionals en strategisch innovatief het beste uit het team halen, vond ik fantastisch. In 2006 werd ik opnieuw gevraagd te helpen met de wederopbouw van een organisatie in zwaar weer. Strategie, mensen verbinden, niet “netwerken”, maar inhoudelijk een netwerk vormen, zowel intern als naar buiten, is mijn grootste passie.

In 2010 heb ik dit omgezet in een functie als manager van het kennistranfercentrum van de AMA Saxion te Deventer. Het project “Topsport in Bedrijf” en http://www.studiepitch.nl zijn mooie voorbeelden van geslaagde projecten. Tevens hebben mijn collega Maryke Tieleman en ik twee boeken geschreven voor Uitgeverij Boom; “Ontwikkelingspedagogiek” en “Ontwikkelingsgerontologie”. Aanvullend werk ik als hoofddocent voor de richting Neuro/bio-psychologie.

Van ASS naar AST (autistiforme spectrum talent); autisme als kans!

Soms lijkt de wereld wel omgekeerd, intelligente mensen met de focus op de inhoud die als autistiform gestoord worden aangemerkt en brallende en bulderende (ex) corpsleden die veelal de dienst uitmaken, vormen de norm! Autisme is een variatie en de natuur kenmerkt zich door variatie en niet door gemiddelden. Autisme is een kans en een noodzaak: zonder diversiteit zou de mensheid nooit gekomen zijn waar we nu zijn. Echter, het onbegrip dat mensen ontmoeten die net iets anders in de wereld staan – de autistiforme variatie – en ook het gebrek aan hulp bij hun eigen onbegrip van de dominante methodieken waarmee die wereld zich bedient, leidt nog steeds tot veel verdriet en gevolgeffecten (en vaak helaas ook schade en zelfs ziekte). Ziekte die dan gecreëerd is door deze mismatch; een mismatch tussen neuro-typisch zijn en de a-typische variant. Er valt veel te overbruggen: “life is crazy, and sometimes I’d rather be mad!” Maar, samenleving, werkgevers: diversiteit leidt tot ontwikkeling en juist ook mensen met een vorm van autisme kunnen hier een essentiële bijdrage aan leveren!