Sylvia Stuurman
Ik ben Sylvia Stuurman, 68 jaar. Op 61-jarige leeftijd kreeg ik de diagnose ASS. Al sinds de diagnose (eerder: Asperger) van mijn partner ben ik me als een bezetene gaan inlezen in het onderwerp, zowel via boeken als via wetenschappelijke publicaties. Ik wilde weten wat dat nou precies is, autisme.
Dat mondde uit in een boek: Autisme is geen puzzel.
Ik werkte als universitair docent Informatica bij de Open Universiteit, en ben me gaan verdiepen in wat er nodig is om het onderwijs echt inclusief te maken: de barrières zo wegnemen dat er vrijwel geen extra ondersteuning meer nodig is.
Dat mondde uit in een boek: De kanarie in de schoolbanken.
Het nadenken over inclusief onderwijs leidde er bij mij toe dat ik verder ging denken: eigenlijk zou het helle onderwijssysteem anders moeten. De hele maatschappij zou anders in elkaar moeten zitten, wil je je er als je autistisch bent echt in thuis kunnen voelen, en op jouw manier in zou kunnen functioneren.
Dat heeft geleid tot mijn presentatie
De maatschappij zoals die nu is, is toegesneden op wie neurotypisch is. Daardoor is autisme een handicap. Dat roept de vraag op, hoe de maatschappij er uit zou moeten zien zodat autisme geen handicap meer is.
In mijn presentatie analyseer ik eerst wat de wezenlijke kenmerken zijn van de huidige maatschappij, en laat ik zien hoe die kenmerken strijdig zijn met autistisch zijn. Vervolgens probeer ik te laten zien waar een autistische maatschappij aan zou moeten voldoen. Een maatschappij dus, waarin autistisch zijn geen handicap meer zou zijn.
Daarvoor moet ik echt helemaal ‘buiten het systeem’ treden.